W poprzedniej części tej opowieści Parsifal po długiej, mozolnej wędrówce po świecie, skupieniu się na zdobywaniu zaszczytów, sławy i bogactwa znużony dotarł na Dwór Króla Artura, gdzie został uhonorowany iście po pańsku, zgodnie ze swą sławą. Zyskał podziw jako ukoronowanie jego wielkich czynów – marzenie wielu mężczyzn.
Wydano na jego cześć ogromne przyjęcie połączone z turniejem rycerskim.
W poprzednim odcinku byliśmy świadkiem, jak w Parsifalu, zwyczajnym chłopcu, odkryto wielkiego rycerza. Poznał on też, co to kobiecość na 3 wymiarach – samą seksualność (w postaci kobiety z namiotu), pierwszą czystą młodzieńczą miłość (Blanche Fleur), oraz inne oblicze miłości matczynej – zawładającej nim, zatrzymującej w rozwoju. Musiał ostatecznie pożegnać się z dzieciństwem, co nie było łatwe, i trwało zasadzie do końca opowieści.
Dziś chciałam Wam pokazać ilustrację z życia do II części Graala, szczególnie do fragmentu o rozstaniu z matką. Jak trudno “zedrzeć z siebie matczyną szatę”, którą podarowała synowi w prezencie.
Dziś potoczy się inny wątek tej opowieści. Gdzieś na krańcu świata (w tej średniowiecznej legendzie była to Walia) urodził się chłopiec tak mało ważny, że nawet nie miał imienia. Dopiero znacznie dalej dowiadujemy się, że jego miano to Parsifal, czyli ten, który godzi przeciwieństwa. Wychowywała go matka o imieniu Samotne Serce, ojca nie miał. Żyli w biedzie, chłopiec był niewykształcony, odziany w coś, co dziś nazwalibyśmy szmatami.
Ostatni cykl o Psyche opowiadał o emocjonalnym rozwoju kobiety, o procesie jej dojrzewania. Przeznaczony był nie tylko dla kobiet, ale i dla mężczyzn chcących poznać lepiej swą wewnętrzną Animę (część kobieca w mężczyźnie, archetyp kobiecości), oraz zrozumieć na innym poziomie swoje partnerki.
Dziś zaczynam analogiczny cykl dla mężczyzn, równocześnie dla kobiet badających rozwój swego Animusa (wewnętrznej części męskości w kobiecie) i chcących lepiej poznać partnerów, synów.
Mężczyźnie w trakcie zakupów ukradziono portfel. Spacerował sobie po targowisku, brał do ręki a to jedną ciekawą rzecz, a to coś innego, tu pogadał, tam potargował, ówdzie zażartował. Kilka zdobyczy dzierżył w ręku, dawały mu poczucie zaradności, sensu tej wyprawy, radość.
Przy kolejnym zakupie wyjął portfel z kieszeni i w ułamku sekundy już go w ręce nie miał. Oszołomienie mężczyzny trwało sekundę, po czym krzyknął za nimi najrozsądniejszą w tej sytuacji rzecz – DOKUMENTY!
Oczywiście, nie miało to już żadnego znaczenia. Uciekli ze wszystkim.
Odbyła się w moim gabinecie bardzo ważna, poruszająca rozmowa. Przychodzi na wizyty mężczyzna, który ma wielki problem z agresją.
Na pierwszy rzut oka – młody człowiek sukcesu. Niebywale inteligentny, świetnie wykształcony technicznie. Natychmiast po studiach zaczął pracę w olbrzymiej, międzynarodowej firmie, której logo znane jest każdemu. Bardzo szybko pnie się tam po szczeblach kariery. Pochodzi z ubogiego domu, ale odniósł już relatywnie spory sukces finansowy, na pewno zauważalny. Energiczny, uśmiechnięty, wciąż czymś zajęty. Człowiek, który przed 30-tką osiągnął tyle, ile inni nie mogą całe życie.
Jednak jest sam, na ten moment z wyboru. Ze względu na swą agresję. Czynnikiem kluczowym przyjścia na terapię było uderzenie dziewczyny.
Film „Siekierezada”. Sceneria i przekaz proste jak u Kolskiego, lata 60-te. Las, mężczyźni pracujący przy ścince drzew. Nie kanadyjscy drwale z naszych wyobrażeń. Mężczyźni w kufajkach, odczuwający na swej skórze wartość dobrych butów i paska do spodni. Ciężka praca, lakoniczne męskie rozmowy o życiu przy dyżurnym ognisku. Herbata pita z metalowego kubka, twarda prycza, wojskowy koc, bimber pędzony na wsi. Minimum słów, gigantyczne natężenie emocji.
WSZYSTKO JEST CAŁOŚCIĄ 