HISTORIE PRAWDZIWE – KLARA CZ.I.

Dzisiejszy wpis to opowieść młodej kobiety, która przeszła przez psychoterapię.

Niezwykle ciężko powiedzieć, na czym ten proces dokładnie polega, a już na pewno nie da się tego zawrzeć w krótkim komentarzu. Jest to głębokie, wielogodzinne spotkanie z drugim człowiekiem, dzięki któremu można się skonfrontować z nieświadomymi częściami siebie, przejść przez jedną z najdłuższych wędrówek po meandrach emocji i własnych doświadczeń, przeżyć zdziwienie, wstyd, złość, bezmiar żalu i bólu, ale i ulgę, radość, poczuć moc. Zmianę.

GDYBYM TYLKO SCHUDŁA cz.III.

I znów, gdy po kilku miesiącach spoglądała wstecz na te tygodnie w łóżku, stwierdziła, że to był czas odkrywania w sobie warstwy po warstwie, docierania, co tak naprawdę było ważne, przeżywania bólu na każdej kolejnej, aż do jego wylania, wyczerpania i zbladnięcia. I pomyślała też, że pierwszy raz w życiu jedzenie było intruzem. Straciło swą moc uspokajania, tłumienia prawdy, korkowania emocji, przestała go potrzebować do tego celu, ale też był to czas, kiedy organizm miał fazy łapczywego jedzenia na zmianę z wymiotowaniem. Gwałtownym, szarpiącym wnętrzności, na kolanach w toalecie i z obrzydzeniem do siebie. Nic nie chciałam przyjmować, dostawać od świata, pomyślała. Był to czas, kiedy postawiłam pod wątpliwość, że ktokolwiek kiedykolwiek mnie kochał, wszyscy się ode mnie odsunęli z obrzydzenia do mnie, dla wszystkich byłam absolutnie nikim. Ci wszyscy to w jej oczach matka ramię w ramię z mężem, a w tle jakieś majaczące postacie ludzi, potencjalnych koleżanek i osób z pracy. Nikt nigdy mnie nie kochał. Nikt nie kocha mnie teraz. Nikt. Dla nikogo nie jestem ważna, nie jestem zatem nic warta. Zupełnie nic. Jakbym była przezroczysta i nie istniała.

GDYBYM TYLKO SCHUDŁA cz.II.

To był zwyczajny, następny dzień realizacji Wielkiego Planu.

Planu mającego na celu schudnięcie, a w efekcie odzyskanie zainteresowania i miłości męża, jego wcześniejszych powrotów z pracy, a może taką nową i śliczną zaprosi mnie na randkę – aż uśmiechnęła się do tej myśli. Miło by było wrócić do miodowego miesiąca, kiedy to wszystko jeszcze było możliwe. Może nadal jest? Nieśmiała myśl była delikatna, ale nie ulotna.

GDYBYM TYLKO SCHUDŁA cz.I.

Środek nocy, trzecia nad ranem.

Czasy charakteryzują się mnóstwem rzeczy, a jedną z nich jest to, o jakiej porze mamy środek nocy. Przed erą elektryczności to faktycznie mogła być dwudziesta czwarta, czyli zero, kropka, zero zero. Ale teraz, gdy chodzimy spać niewiele wcześniej, to właśnie trzecia godzina najbardziej jest naszą północą.

Kiedyś upływ czasu mogliśmy mierzyć wybijaniem zegara. Minuty i godziny mogły się wlec, ale były równiutko poukładane między uderzenia, kuranty, tykania i bimbania. Miał jakieś odczuwalne ramy. Teraz komórka odmierza chwile w nieubłaganie milczący, przeraźliwie cichy, bezszelestny wręcz sposób, skazując nas na otchłań czasu odmierzonego dopiero dzwonieniem alarmu w telefonie. Bez wcześniejszego ostrzeżenia jakimś bim czy bam. Żadnym, najmniejszym tyknięciem nic nie daje znaku naszej podświadomości, że czas poogarniać sny, które pojawiły się w tej krótkiej drzemce po czasie bezsenności. Bezduszna technika nie daje nam ram ani szans. Czas odmierzamy słyszalnym dla nas niczym uderzenia młota w hucie tętnieniem krwi. Stał się chaotyczny, jego długość zależy od częstości naszych uderzeń serca. Im mamy ich więcej, tętno bardziej szaleje, krew pulsuje, czas biegnie wolniej. W ciszy, bez zegarów, jest przestrzenią nieogarnioną. I niechcianą.

GŁÓD EMOCJONALNY

Dziś chciałam Wam opowiedzieć o kilku kobietach – w różnym wieku, które nie są w związkach małżeńskich. Niektóre po rozwodzie, inne czekające na miłość życia i pragnące założyć rodzinę. Łączy je pewien wspólny rys, który nazwę życiem na emocjonalnym głodzie.

DO KOŃCA ŻYCIA

Kiedyś napisałam tekst „Matki bezdzietne”. Wiele osób, szczególnie mężczyzn, go pominęło, co rozumiem – tematyka bardzo kobieca. Natomiast była grupa osób, która zareagowała na niego silnymi emocjami, odnalazła w nim swój ból niespełnionego macierzyństwa i niezrozumienia przez otoczenie, nawet najbliższych.

Dziś w pewnym sensie chciałam napisać ciąg dalszy tej opowieści. Wyjątkowo nie będzie tu wyraźnego mojego komentarza, bo los pisze własny. Ja jedynie przekażę Wam to, co usłyszałam.

PSYCHE cz.IV

Psyche po utracie raju zapragnęła naprawić swe błędy i odzyskać ukochanego. Zwróciła się po pomoc do Afrodyty, a ta, choć niechętnie, wyznaczała jej kolejne zadania. Ich istotą była zmiana niedojrzałego dziewczęcia (co jest niezależne od wieku) w kobietę, która, mimo doświadczonego zranienia, ma wielką wewnętrzną siłę.

PSYCHE cz.III

Psyche przeszła drogę od dziecięctwa do początku dorosłości. Poznała pierwszy smak miłości, trafiła do raju i go utraciła. Chcąc odzyskać ukochanego musiała zwrócić się do Afrodyty, swej teściowej o pomoc, czyli odnaleźć wewnątrz siebie siłę dojrzałej kobiety. Ma w związku z tym do wykonania 4 zadania. Dziś razem z nią przejdziemy przez 3.

PSYCHE cz.II

Niedojrzały Eros zbudował niedojrzałej Psyche niedojrzały raj. Zakochani mający swój język, swe spojrzenia, obiecujący sobie wyspy szczęśliwe, czujący się wzajemnie wybrani, żyjący 5 cm nad ziemią, nie chcący jeść ani spać to właśnie oni.
Ale każdy raj ma swój kres. Będzie można osiągnąć kolejne jego stadium dopiero po ciężkiej pracy obu stron.

PSYCHE cz.I.

Mity, podobnie, jak i baśnie, to bardzo specyficzny rodzaj literatury. Nie powstały jako utwór, pomysł jednego człowieka. Są opowieściami przekazywanymi z ust do ust, poprzez długie lata, niektóre od niedawna dopiero spisane. Podobne motywy klasycznych historii odnaleziono w starych zapisach sprzed wieków w bardzo różnych stronach świata. Od kultury zależą “dekoracje” mitu, czy baśni, okoliczności towarzyszące, otoczenie, ale nie zasadnicza, osiowa treść wydarzeń.
Pokazują one głębokie, nieświadome procesy emocjonalne wspólne wszystkim ludziom. I nawet, jeśli bohaterem baśni, czy mitu jest osoba jednej płci, treść nadal uniwersalna jest dla wszystkich, bo odnosi się również do męskiej części natury kobiecej zwanej przez Junga animusem, i analogicznie, do żeńskiej części natury mężczyzny zwanej animą.